دومین اجلاس سازندگان و طراحان اصفهان با حضور مهندس پژمان جوزی

ایران زیبای ما قهرمان زیاد دارد، سرافرازی زیاد دارد. یک استانش به تنهایی نصف جهان است، پس باید آنرا پاس بداریم و در ساختنش با تمام وجود مایه بگزاریم. همچنان که دیگران برای پایندگی و بالندگیش زندگی ها فدا کردن. ما سازنده ایم و برای همین اگر چه دیده نمی شویم ئلی خودمان باید  بدانیم چه مسئولیت های سخت و حساسی بر دوش ماست. باید بدانیم که ایران زمین ما چهار فصل است. اگر درشمال زیبای ایران میسازیم به سبک خودش، اگر در کوهستان زیبای البرز و دامنه های زاگرس می سازیم به سبک خودش، اگر در فلات ایران یا جنوب آن میسازیم آن هم به سبک خودش.

ما باید به فکر آیندگانمان باشیم. نباید همه، همه ی باید ها را به دوش دولت و حکومت انداخت. ما باید بدانیم که انرژی برای نسل های آینده گران بهاست. ما باید بدانیم آب برای نسل های آینده از نفت گرانتر است. ما برای ساخت در این کشور در هرمکان از توانایی های آن مکان بهره بجوییم و آنگونه بسازیم که باید. ما مسئولیم تا به گونه ای بسازیم که نام مهندسان و فرهیختگان این رشته را از بساز و بفروش جدا کنیم. باید مردم را از چنگ عده ای که شهره به بساز و بفروش اند رها کنیم. این حرفه مقدس است و مصداق صحیحی از مناجات است. نباید عده ای ویرانه بسازند و در پایان امضای یک مهندس بنا را به مهندس ساز پایان دهد. ما باید از این دفاع کنیم. ما باید از عنوان و اعتبار خود مقابل عده ای سودجو دفاع کنیم و سازمان نظام مهندسی هم در این عرصه مسئول است کم کم و آرام آرام کاسب و صندوق داری و رفتار قیم مابانه ی مهندسین بالغین این سرزمین را کنار گذاشته و به اصل ماجرا وظیفه خویش همانا ساخت و ساز بر پایه مهر و ایمان است بپردازد. ما باید تفاوت های ساخت یه ملک مهندسی ساز و حرفه ای را با ملک بساز و بفروشی مشخص کنیم و البته مسئولین هم اگر ساختمان با کیفیت با بهره وری بالا میخواهند باید قوانین این حوزه را بازنویسی کنند. آری دوستان و همکاران عزیز، ما در قبال کار خود بسیار متعهدیم و باید حساب ما را از سودجویان در این عرصه جدا کنند.

چرا باید بنایی در این کشور وجود داشته باشد که به دلیل نا ایمن بودن کارش به دادگاه کشیده میشود. چرا باید مسکنی داشته باشیم که شهره به مسکن مهری باشد. مسکنی که قرار بود بوی مهر و آسایش بدهد، امروز نماد عدم کیفیت است. برای همین است که میگویم و معتقدم ما در مقابل کارمان مسئولیم.ما مسئولیم تا بهتراز به بسازیم. دوستان و همکاران می دانم که مشکلات هست،  میدانم که هر کدام ما برای گرفتن یک مجوز نفسمان به شماره میافتد. میدانم که برخی قوانین فدایی هستند، اما این ها هیچ کدام از بار مسئولیت ما کم نمیکند. ما در چنین جلساتی بیشتر توقع را از مسئولین و مقامات داریم که اگر شنونده هستند مشکلات را شناسایی کنند و در رفع آنها کوشا باشند. نمیدانم، نمیتوان دائم از مشکلات دست و پاگیر و زائد اداری گفت اما کاری برای آن نکرد.